• पोखरा : राजधानी घोषणाले मात्र पर्यटक आउँदैनन्

    पोखरा : राजधानी घोषणाले मात्र पर्यटक आउँदैनन्

    किशोर थापा 

    पोखराको आतिथ्य संस्कार राम्रो छ । सहरी विकासका हिसाबले पनि नेपालका सुन्दर र व्यवस्थित सहरको सूची बनाउँदा पोखरा पहिलो नम्बरमै आउँछ होला । यहाँ निकै राम्रो सहरी विकास योजना बनाई लागू गरिएको छ । उद्यमीहरूको ठूलो संख्या छ यहाँ । यस सहरलाई फोहोर सहर कसैले भन्न सक्दैन । अधिकांश सडक फराकिला, सफा र व्यवस्थित छन् । तर, पर्यटनको विशाल सम्भावना हुँदाहुँदै पनि पोखरामा त्यसअनुसार पर्यटकीय चहलपहल भने देखिन्न ।

    सरकारले केही समयअघि मात्रै पोखरालाई देशकै पर्यटकीय राजधानी घोषणा गरेको छ । तर, पर्यटकीय राजधानी घोषणा गर्दैमा पर्यटक बढ्छन् भन्न सकिँदैन । यसका लागि थप तयारी गर्न जरुरी छ । यसका लागि स्पष्ट योजना बनाउनुपर्छ । कुनै सहरमा देशका अन्य भागमा भन्दा बढी पर्यटक जान्छन् र त्यहाँको अर्थतन्त्रको मुख्य आधार नै पर्यटन बन्छ भने त्यो स्वतः पर्यटकीय सहर या राजधानीका रूपमा चिनिन्छ, सरकारले घोषणा गरिरहनुपर्ने जरुरी नै छैन । सरकारको ध्यान पर्यटकको संख्या बढाउने दिशातिर मात्र केन्द्रित हुनुपर्छ । त्यसका लागि पूर्वाधार तथा वातावरण बनाइदिने जिम्मेवारी सरकारको हो । अन्यथा, यस्ता घोषणा राजनीतिक ‘स्टन्ट’मै सीमित हुन्छन् । हाम्रोमा दुई–तीन दशकदेखि केही न केही घोषणा गरिरहने लहर चलेको छ । अब त यो संस्कार नै बनिसक्यो ।

    युरोपमा अस्ट्रियाको राजधानी भियना, इटलीको रोम, स्पेनको बार्सिलोना, फ्रान्सको पेरिसलगायत सहरमा ठूलो संख्यामा पर्यटक आउँछन् । तर, ती सहरलाई पनि पर्यटकीय राजधानी भनेर त्यहाँको सरकारले घोषणा गरेको छैन । पोखरालाई पर्यटकीय राजधानी घोषणा गर्दाको एउटै मात्र राम्रो पक्ष सर्वसाधारणमा चेतना जगाउने भन्ने हो । तर, पर्यटक भिœयाउन चेतना मात्रै पर्याप्त हुँदैन । पूर्वाधारमा पर्याप्त लगानी गर्नुपर्छ ।

    अहिले पोखराका कतिपय ठाउँमा सडकको अवस्था राम्रो छैन । कतिपय सडक अँध्यारा छन् । ट्राफिक जामको समस्या पनि छ कतिपय क्षेत्रमा । सहरको हालत यस्तो रहेसम्म पर्यटक आकर्षित हुन सक्दैनन् । लेकसाइडबाहेक अन्यत्र पर्यटकीय गतिविधि पनि कम देखिन्छ । बेगनासमा पनि ताल’round मात्र केही रिसोर्ट छन् । पोखरामा अन्यत्र पनि पर्यटकीय गतिविधि बढाउन जरुरी छ ।

    कुनै सहरमा देशका अन्य भागमा भन्दा बढी पर्यटक जान्छन् र त्यहाँको अर्थतन्त्रको मुख्य आधार नै पर्यटन बन्छ भने त्यो स्वतः पर्यटकीय सहर या राजधानी हो, सरकारले औपचारिक घोषणा गरिरहनु जरुरी हुँदैन/

    पोखराको पर्यटनको अर्को आधार अन्नपूर्ण सर्किटको पदयात्रा हो । मुस्ताङ हुँदै कोरोलासम्म जाने नाकाको प्रवेशद्वार पनि पोखरा नै हो । यहाँको शीतल हावापानी र मनोरम दृश्यले धेरै पर्यटकलाई आकर्षित गर्छ । यहाँ पर्यटनको अपार सम्भावना छ । तर, यस सहरलाई पर्यटकीय राजधानीका रूपमा स्थापित गर्नका लागि भने गर्नुपर्ने काम अझै धेरै बाँकी छन् ।

    अन्नपूर्ण सर्किटमा जानुपर्ने मानिसले अहिले एक–दुई रात पोखरा बसेर हिँड्ने गरेका छन् । उनीहरूको बसाइ लम्ब्याउन यहाँ विभिन्न गतिविधि गर्न सकिन्छ । पोखरामा राष्ट्रिय तथा अन्तर्राष्ट्रिय खेलकुदको प्रवद्र्धन गर्नु जरुरी छ । क्रिकेट, फुटबलजस्ता खेलका विभिन्न स्तरका प्रतियोगिता आयोजना गर्न सके पर्यटकलाई भित्र्याउन सहज हुन्छ । यहाँ रंगशाला पनि छन् । तर, अन्तर्राष्ट्रियस्तरका खेल खाएको भएको देखिँदैन । सरकारको सहयोग लिएर राम्रा खेल आयोजना गर्ने क्षमता विकास गर्न जरुरी छ । त्यसका लागि खेलकर्मी र पर्यटन व्यवसायीले विशेष चासो दिनुपर्छ । सुरक्षाको ग्यारेन्टी सरकारले लिनुपर्छ । गल्फ खेल्नका लागि यहाँ ‘हाई क्लास टुरिस्ट’ आउन सक्छन् । यहाँ साहसिक खेलका प्रतियोगिता पनि आयोजना गर्न सकिन्छ ।

    पोखरालाई ध्यानकेन्द्रका रूपमा पनि प्रवद्र्धन सकिन्छ । माछापुच्छ्रेको मनोहारी दृश्य हेर्दै ध्यान गर्नुको मजा नै बेग्लै छ । ऋषिमुनीहरूले नै ध्यान गरेको ठाउँँ हो, नेपाल । यहाँको मौसम पनि राम्रो छ । चारैतिर हरिया डाँडाकाँडा देखिन्छन् । उत्तरतिर हिमाली शृंखलाको सुन्दरता लोभलाग्दो देखिन्छ । तसर्थ, यहाँ ध्यान गर्नकै लागि हजारौँ मानिस आउन सक्छन् । तर, सुरक्षा र बसोवासको भने राम्रो व्यवस्था हुन जरुरी छ ।

    भारतले योग दिवसलाई अन्तर्राष्ट्रिय जगत्मै स्थापित गरिसकेको छ । नेपालले पनि ध्यान दिवसलाई स्थापित गर्ने प्रयत्न गर्न सक्छ । वर्षमा एक दिन ध्यान दिवसका रूपमा मनाउने, ध्यान गर्नका लागि पर्यटकलाई नेपालमा आकर्षित गर्ने योजना बनाउन सकिन्छ । तीर्थाटनका लागि पनि नेपालमा धेरैभन्दा धेरै पर्यटकलाई आकर्षित गर्न सकिन्छ । सकारात्मक कुरा, नेपालगन्ज सहरले भारतीय पर्यटकलाई लक्षित गरेर कैलाश मानसरोवर दर्शन गराउन थालेको छ । नेपालगन्जमा वेलकम गरेर त्यहाँबाट मानसरोवर पठाउने काम भइरहेको छ । पोखरामा पनि मुक्तिनाथ जाने भारतीय पर्यटक प्रशस्तै आउँछन् ।

    विन्ध्यवासिनीलगायत मन्दिर, तालतलैया र त्यहाँको शीतल वातावरणले पनि आकर्षित गरिरहेका हुन्छन्, भारतीय पर्यटकलाई । तर, जति हुनुपर्ने हो, त्यति भइरहेको छैन । पोखरामा अन्तर्राष्ट्रिय सभा सम्मेलन पनि आयोजना गर्न सकिन्छ । यस्ता कार्यक्रममा भिआइपी र भिभिआइपी अतिथिलाई बोलाउँदा सहरको पर्यटकीय प्रवद्र्धन आफैँ हुन्छ । तर, यसका लागि पनि हाम्रो सुरक्षा व्यवस्था भने चुस्त हुनुपर्छ । स्वास्थ्य र शिक्षाको हब पनि बनाउन सकिन्छ पोखरलाई । यहाँ अहिले सिक्किमको मणिपाल अस्पताल छ । अन्य अस्पताललाई पनि स्तरोन्नति गरेर यहाँ आउनेलाई दन्त चिकित्सा, प्लास्टिक सर्जरीलगायत उपचार सेवा उपलब्ध गराउन सकिन्छ ।

    नेपालमा उपचार सस्तो पर्ने भएकाले विदेशीहरू आकर्षित हुन सक्छन् । घुमघाम पनि गर्ने प्लास्टिक सर्जरी वा दन्त चिकित्सा पनि गर्ने भनेर योजना बनाउन सक्छन् उनीहरूले । हावापानी राम्रो भएकाले यहाँ बस्न बिरामीले सहज महसुस पनि गर्छन् । यहाँ मेडिकल कलेजहरू पनि खोल्न सकिन्छ । यस्तो हुँदा भारत, बंगलादेश, पाकिस्तान, श्रीलंकालगायत देशका विद्यार्थी आएर पढ्छन् । उनीहरूका बाबुआमा, दाजुभाइ र साथीभाइ पनि वेला–वेला भेट्न आउँछन् । यसले पनि पर्यटन प्रवद्र्धनमा राम्रै सहयोग पुर्‍याउँछ ।

    पर्यटकका चाहना फरक–फरक हुन्छन् । कसैलाई क्यासिनो मन पर्छ त कसैलाई पदयात्रा । कोही तीर्थयात्राका लागि आउँछन् त कोही प्याराग्लाइडिङ गर्नकै लागि यहाँसम्म धाउँछन् । त्यसैले, सबैखाले पर्यटकलाई उनीहरूको रुचिअनुसारका सेवा उपलब्ध गराउन हामी तयार हुनुपर्छ ।

    अहिले पर्यटकीय गतिविधि कम भएकाले यहाँ अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल नियमित सञ्चालन हुन सकेको छैन । यस्तो अवस्थालाई चिर्न पर्यटन व्यवसायी पनि सक्रिय हुनुपर्छ । थाइल्यान्डबाट पाँच सयजना पर्यटक ल्याउने भनेर कुनै ट्राभल एजेन्सीले ग्यारेन्टी गर्‍यो भने नेपालका एयरलाइन्स त्यहाँ पुगिहाल्छन् । काठमाडौंका व्यवसायीसँग त्यहाँका पर्यटन व्यवसायीले पनि समन्वय गर्नुपर्‍यो । सुरुमा चार्टर्ड फ्लाइटमार्फत पर्यटक ल्याउने र पर्यटकको संख्या बढेपछि नियमित उडान गर्ने व्यवस्था मिलाउन सकिन्छ । बैंकक–पोखरा, मुम्बई–पोखरालगायत उडान गराउन सकिन्छ । तर, त्यसका लागि पनि पहिले पर्यटन गतिविधि नै बढाउन जरुरी छ ।

    काठमाडौंबाट पोखरा जाने सडकलाई पनि व्यवस्थित बनाउन जरुरी छ । जाम र समय–समयमा सडक बिग्रिँदा पर्यटकले हैरानी खेप्छन् । पर्यटकहरू हैरानी खेप्न चाहँदैनन् । उनीहरू सफा–चिटिक्क सडकमा सुरक्षित यात्रा गर्न चाहन्छन् । त्यहीकारण सडकलाई व्यवस्थित बनाउन जरुरी छ । केही समयअघि मात्रै पोखराको हेम्जा हुँदै लुम्लेतिर जाने सडकको ड्रोनबाट खिचेको तस्बिर र भिडियो सामाजिक सञ्जालमा भाइरल भएको थियो । त्यसले धेरै आन्तरिक पर्यटकलाई आकर्षित गर्‍यो । जहिल्यै धुलो उडिरहने सडकमा कोही जान चाहँदैन । पर्यटकले सुरक्षा र सरसफाइलाई सधैँ प्राथमिकतामा राखेका हुन्छन् । यसतर्फ सबैको ध्यान जानुपर्छ । किनकि, पर्यटक मुड फ्रेस गर्न आएका हुन्छन् ।

    पर्यटकको बसाइलाई यादगार बनाउन आवासले पनि ठूलो भूमिका खेल्छ । हामीले आफ्नै मौलिक स्वरूपका घर निर्माण गर्नुपर्छ । पोखरामा अहिले मापदण्डविपरीत अग्लाअग्ला घर बनिरहेका छन् । एउटाले अग्लो घर बनाउँदा व्यक्तिगत रूपमा उसलाई फाइदा होला । तर, उसले सयौँ घरलाई अप्ठ्यारोमा पारेको हुन्छ । फेवाताल र माछापुच्छ«ेको दृश्य छोपेको हुन्छ । आफ्नो फाइदाका लागि सहरलाई कुरूप बनाउन कसैले पनि पाउँदैन । पर्यटकीय आकर्षण बढाउन हामीले यहाँको वास्तुकलामा पनि ध्यान दिन जरुरी छ । पोखराको संस्कृति संरक्षण गर्न जरुरी छ । यहाँ दिल्ली वा दुबईमा जस्तो घर बनाएर हुँदैन । यहाँको ल्यान्डस्केपसँग मिल्ने एकनासका भवन बनाउनुपर्छ । त्यसले सहर सुन्दर र आकर्षक देखिन्छ ।

    पोखरामा तीन तलासम्मका घर राम्रा देखिन्छन् । ढुंगा, स्लेट, काठ प्रयोग गरेर घर बनाउनुपर्छ । भित्र कंक्रिट प्रयोग गरे पनि बाहिर झ्यालढोका र बरन्डामा परम्परागत ‘लुक्स’ आउनुपर्छ । भैरव टोलमा केही त्यस्ता घर संरक्षण गरिएका छन्, जसले पुरानो पोखराको झल्को दिन्छ । सबै महानगरमा यस्ता घर आवश्यक नपर्ला । तर, पर्यटकीय क्षेत्रमा भने यस्ता घर बनाउन जरुरी छ ।

    होहल्ला, प्रदूषण, अव्यवस्थित घर, ट्राफिक व्यवस्थापन कमजोर भएका स्थानमा पर्यटक कम आउँछन् । त्यसैले, यहाँको ट्राफिक व्यवस्थापन पनि सुधार गर्नुपर्छ । यहाँको एउटा उदाहरणीय काम निजी व्यवसायीले चलाएका सार्वजनिक बस हुन् । ती बसको रंग एकैनासको छ । रुट व्यवस्थित छ । ट्याक्सी पनि एकरूपका देखिन्छन् । पोखराबाट विभिन्न स्थानसम्म जाने गुणस्तरीय पर्यटक बसको पनि राम्रो व्यवस्था छ । यो यहाँको सकारात्मक पाटो हो ।

    पोखरामा अनेकौँ लामा–छोटा पदमार्ग छन् । तिनलाई प्रवद्र्धन गर्नुपर्छ । छोटो समयको पदयात्रा गर्न चाहनेहरूका आवश्यकतालाई पनि ध्यान दिनुपर्छ । पोखरा सफा सहरमै पर्छ । तर, केही खोँचमा फोहोर जम्मा भएको पनि देखिन्छ । त्यसलाई सरसफाइ गर्न स्थानीय नै जागरुक हुनुपर्छ । अनि मात्र देशकै पर्यटकीय राजधानी घोषणाले सार्थकता पाउन सक्छ । अन्यथा, यस्ता घोषणा केवल घोषणामै सीमित नहोलान् भन्न सकिन्न ।

    (पूर्वाधारविज्ञ थापा नेपाल सरकारका पूर्वसचिव )

    जेष्ठ , २०८१

    तस्विर – लेकसाइड पोखरा ( ट्राभल बिज न्यूज }

    • ट्राभल बिज न्यूज अनलाइन ——

      देशको बेरुजु रु १२ खर्ब ,

      २३ खर्ब ९७ अर्ब  ऋण

      महालेखापरीक्षक कार्यालयको आर्थिक वर्ष ०७९/८० को अन्तिम लेखापरीक्षण प्रतिवेदन अनुसार नेपालको कुल बेरुजु आव ०७९/८० सम्म १२ खर्ब पुगेको छ। यसमा लेखापरीक्षण बक्यौता, राजस्व बक्यौता, शोधभर्ना लिनुपर्ने वैदेशिक अनुदान तथा ऋण रकमसम्बन्धी समयमै कारबाही टुंगो लगाउनुपर्ने सहितको  बेरुजु रु ११ खर्ब ८३ अर्ब पुगेको छ /

      यस्तै २०८१ वैशाख मसान्तसम्म सरकारले लिएको सार्वजनिक ऋणको आकार २३ खर्ब ९७ अर्ब रुपैयाँ पुगेको छ । चालू खर्चमा भइरहेको अस्वाभाविक वृद्धि र बर्सेनि लक्ष्यको तुलनामा न्यून राजस्व संकलन हुँदा सरकारले ऋण उठाएर खर्च धान्दै आएको र यसै कारण आन्तरिक र बाह्य ऋणको बोझ बर्सेनि चुलिँदै गएको अर्थ मन्त्रालयले जनाएको छ ।

      सार्वजनिक ऋण व्यवस्थापन कार्यालयका अनुसार  बर्सेनि ऋण थपिँदै गएर हालसम्म तिर्नुपर्ने ऋणको दायित्व २३ खर्ब ९७ अर्ब रुपैयाँ पुगेको हो  / यसमध्ये आन्तरिक ऋण ११ खर्ब ८४ अर्ब ४८ करोड रुपैयाँ र बाह्य ऋण १२ खर्ब १२ अर्ब ९५ करोड रुपैयाँ छ ।

      मुलुकको कुल गार्हस्थ्य उत्पादन (जिडिपी) ५७ खर्ब पाँच अर्बसँग दाँच्ने हो भने ऋणको आकार ४२.०२ प्रतिशत हो ।  नेपालले लिएको ऋण पूर्वाधार निर्माणमा भन्दा पनि साधारण खर्चमा प्रयोग भइरहेको छ । सरकारले यही गतिमा ऋण लिइरहे दुई वर्षपछि आव ०८२/८३ सम्म सार्वजनिक ऋणको हिस्सा ४९.१ प्रतिशत पुग्ने  सार्वजनिक ऋण व्यवस्थापन कार्यालयले प्रक्षेपण गरिसकेको छ ।

      चालू आर्थिक वर्ष २०८०/८१ मा सरकारले दुई खर्ब १२ अर्ब ७५ करोड विदेशी ऋण प्राप्त गर्ने लक्ष्य लिएकोमा १० महिनामा ३४.६१ प्रतिशत मात्रै प्राप्त गर्न सकेको छ । त्यस्तै, दुई खर्ब ४० अर्बको आन्तरिक ऋण उठाउने लक्ष्य लिएकोमा एक खर्ब ९१ अर्ब रुपैयाँ उठाइसकेको छ ।तिर्नुपर्ने कुल ऋण दायित्वमध्ये आन्तरिक ऋणको हिस्सा २०.७६ प्रतिशत छ भने बाह्य ऋणको हिस्सा २१.२६ प्रतिशत छ ।

      सरकारले लिएको वैदेशिक ऋणमा पनि आधाभन्दा बढी हिस्सा प्रमुख दातृ निकाय विश्व बैंकको छ । विश्व बैंकको आइडिएलाई नेपालले तिर्नुपर्ने ऋणको हिस्सा ४९.५९ प्रतिशत छ । त्यस्तै, आइफाडलाई ०.९ प्रतिशत र आइएमएफलाई ४.४५ प्रतिशत छ । एसियाली विकास बैंक (एडिबी)लाई तिर्नुपर्ने ऋण ३१.६२ प्रतिशत छ । यसरी वैदेशिक ऋणतर्फ एडिबी र विश्व बैंकलाई तिर्नुपर्ने हिस्सा मात्रै ८८ प्रतिशत छ ।द्विपक्षीय रूपमा लिएको ऋणमा जापानलाई तिर्नुपर्ने ऋणको हिस्सा अधिक छ । जापानले कुल ऋणको ४.६१ प्रतिशत, भारतको ३.३८ प्रतिशत र चीनको २.९५ प्रतिशत छ । अन्य देशहरूको हिस्सा न्यून छ ।

      सरकारले चालू आर्थिक वर्ष ०८०/८१ को १० महिनामा दुई खर्ब ३३ अर्ब रुपैयाँ सार्वजनिक ऋणको साँवा–ब्याज भुक्तानीमा खर्चेको छ । चालू आवमा सरकारले भुक्तानीका लागि छुट्याएको मध्येबाट थप ९७ अर्ब २८ करोड रुपैयाँ तिर्न बाँकी छ । चालू आवमा तीन खर्ब ३० अर्ब ५६ करोड तिर्ने सरकारी योजना छ । आन्तरिक ऋणको साँवा–ब्याजबापत एक खर्ब ९४ अर्ब ६८ करोड भुक्तानी भएको छ भने विदेशी ऋणको साँवा–ब्याजबापत ३८ अर्ब ५९ करोड ४६ लाख भुक्तानी भएको छ ।

      हालसम्म वैदेशिक रोजगारीमा

      जानेको संख्या ६० लाख

      विगत ३० वर्षको अवधिमा श्रम स्वीकृति लिई वैदेशिक रोजगारीमा जाने नेपालीको संख्या ५९ लाख ६९ हजार पुगेको  छ । यसमध्ये पुरुष ९३.८ प्रतिशत र महिला ६.२ प्रतिशत  छन् । हालै सार्वजनिक भएको आर्थिक वर्ष ०८०/८१ को आर्थिक सर्वेक्षणको प्रतिवेदन अनुसार २०८० फागुनसम्म वैदेशिक रोजगारमा जान श्रम स्वीकृति लिने नेपाली कामदारको संख्या ५९ लाख ६९ हजार पुगेको छ । सरकारले २०५०/५१ देखि वैदेशिक रोजगारीमा जाने नेपालीको लागि श्रम स्वीकृति जारी गर्ने अभिलेख राख्न थालेको हो ।  चालु आर्थिक वर्षको फागुनसम्म नयाँ श्रम स्वीकृति लिने २ लाख ८५ हजार  मध्ये पुरुष ८६.४ प्रतिशत र महिला १३.६ प्रतिशत रहेका छन् ।

      वैदेशिक रोजगारीको प्रमुख गन्तव्यको रूपमा रहेका मुलुकमा कतार, मलेशिया, साउदी अरब, युएई र कुवेत रहेका छन् । पछिल्लो अवधिमा युएई, जापान, माल्दिभ्स, साउदी अरब र युरोपमा जाने नेपाली कामदारको संख्या बढ्दो क्रममा रहेको छ ।

      वैदेशिक रोजगारीको लागि संस्थागतरूपमा १११ देश खुला गरिएको छ । २०८० फागुनसम्म वैदेशिक रोजगारीमा श्रमिक पठाउने प्रयोजनका लागि १५ सय ९९ वटा म्यानपावर कम्पनी दर्ता भएका छन् ।

      सगरमाथा दिवस : आरोही

      कल्याणकारी कोष स्थापना गरिने

      काठमाडौंमा ७१औँ अन्तर्राष्ट्रिय सगरमाथा दिवसको अवसरमा  आयोजित कार्यक्रमलाई सम्बोधन गर्दै प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ले हिमाल आरोहीको सुरक्षाका लागि आरोही कल्याणकारी कोष स्थापना गर्ने घोषणा गर्दै ओरोहीहरूको भविष्यको सुरक्षा र जीविकासँग सम्बन्धित विषयमा  तत्कालै प्रक्रिया अघि बढाउने स्पष्ट पार्नु  भयो /

      सर्वोच्च शिखर सगरमाथामा सर्वप्रथम नेपाली नागरिक नेन्जिङ नोर्गे शेर्पा र न्युजिल्यान्डका नागरिक सर एडमन्ड हिलारीले २९ मे १९५३ मा आरोहण गरेको दिनलाई हरेक वर्ष अन्तर्राष्ट्रिय सगरमाथा दिवसको रूपमा मनाइदै आएको छ ।

      कार्यक्रममा पर्यटनमन्त्री हितबहादुर तामाङले आगामी आर्थिक वर्ष १६ लाख पर्यटक भित्र्याउने लक्ष्य राखेको जानकारी दिनु भयो भने कोशी प्रदेशका मुख्यमन्त्री हिक्मत कार्कीले जलवायु परिवर्तनको चपेटामा नेपाल पनि परेको उल्लेख गर्दै हिमाल आरोहणलाई नियमन गर्न र व्यवस्थित मापदण्ड बनाउन जरुरी रहेकोले  ६ हजार मिटरको हिमाल चढेपछि सगरमाथा चढ्न पाइने व्यवस्था हटाई आठ हजार मिटरभन्दा माथिको हिमाल आरोहणको मापदण्ड बनाउन सुझाव दिनु भयो /

      पर्यटन मन्त्रालयका सचिव डा. गणेशप्रसाद पाण्डेले हिमाल नेपालको गौरव भएको उल्लेख गर्दै नेपालको पहिचान जोगाउन हिमालको संरक्षण आवश्यक रहेको तथा  नेपाल पर्वतारोहण संघका वरिष्ठ उपाध्यक्ष ठाकुरप्रसाद पाण्डे र आरोही टेन्डि शेर्पाले नेपालको पर्वतीय पर्यटनको संरक्षणका लागि हिमाल र आराहीहरूको संरक्षणमा ध्यान दिन जोड दिनु भयो /

      अन्तर्राष्ट्रिय सगरमाथा दिवसको अवसरमा एक लाख राशीको अन्तर्राष्ट्रिय सगरमाथा पुरस्कारबाट ल्हाक्पा सोनाम शेर्पालाई  सम्मानित गरियो  । इतिहास शिरोमणि बाबुराम आचार्य सगरमाथा पुरस्कार आरोही तथा सगरमाथाको उचाइ मापक खिमलाल गौतमलाई प्रदान गरियो भने  सगरमाथामा ३० पटक आरोहण गरेका आरोही कामीरिता शेर्पा,  पेमा छिरिङ शेर्पा, महासेनानी सुनील सिंह राठौर, फुरदिकी शेर्पा र निमा डोमा शेर्पा, आङ छिरी शेर्पा लाई पनि सम्मानित गरिएको थियो / जेठ  , २०८१

      यात्रा नेपाल

      हेलिकप्टरबाट हेर्दा -सगरमाथा

      सुन्दर चीन